-M-L%2BKKE%2BYmhttos5.jpg)
Δεκάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές και μαθητές από τον Υμηττό και τις γύρω περιοχές συμμετείχαν στην εκδήλωση, στην οποία αναλύθηκαν οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, η εκτίμηση για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία της χώρας πριν και μετά τις εκλογές, η ανάγκη ανάπτυξης του κινήματος, η ανάγκη απάντησης στα ψεύτικα διλήμματα και τις εκλογικές αυταπάτες που θέτουν και καλλιεργούν στο λαό παλιοί και νέοι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Ακολουθούν οι εισηγήσεις από τη μεριά των δύο οργανώσεων της συνεργασίας:
Του Γ. Βάρλα, εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ):
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
2,5 χρόνια μετά τις εκλογές του 2012 και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης στη χώρα, καταφεύγει ξανά στις κάλπες. Η μέχρι σήμερα πολιτική του διαχείριση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και ΔΗΜΑΡ σε πρώτη φάση), η οποία διεξήγαγε τη συνέχιση της επίθεσης ενάντια στο λαό, για λογαριασμό της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών των ΗΠΑ και της ΕΕ, αφού διαδέχθηκε τις προηγούμενες των Παπανδρέου και Παπαδήμου, έπιασε τα όριά της, μπροστά στις δυσκολίες να περάσει στο νέο – ακόμα χειρότερο - γύρο αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η Τρόικα και το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Ο στόχος εξακολουθεί να είναι, να εξασφαλιστεί εκείνη η πολιτική διαχείριση που θα συνεχίσει και θα βαθύνει την επίθεση ενάντια στο λαό. Που την «επόμενη ημέρα» θα εφαρμόσει τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών της Τρόικα και τα «συμφωνηθέντα» μαζί τους. Απαιτήσεις και «συμφωνηθέντα» για τα οποία οι ιμπεριαλιστές δεν «κάνουν πίσω». Ενώ, δε σταματούν εκεί, απαιτώντας και νέα Μνημόνια και μέτρα. Γιατί η επίθεση αυτή δεν έχει «πάτο». Ο νέος «αντι-ασφαλιστικός» νόμος, ο «αντιαπεργιακός» νόμος, με πρόσχημα το χτύπημα των «προνομίων των συνδικαλιστών», η απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, είναι κάποια απ΄ αυτά. Ο λαός μας, αυτή τη στιγμή βρίσκεται ανάμεσα σε «συμπληγάδες» που του θέτουν ψεύτικα και τρομοκρατικά διλλήματα, σ΄ ένα πεδίο που δεν είναι δικό του! Στο πεδίο δηλαδή των εκλογών και της κυβερνητικής εναλλαγής και διαχείρισης, απ΄ το οποίο δεν έχει τίποτα το θετικό να περιμένει, όσον αφορά την αλλαγή στους όρους της ζωής του, στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του. Δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν κερδηθεί με αγώνες, κόπους, θυσίες και αίμα και δεν έχουν χαριστεί από κανέναν διαχειριστή του συστήματος, από καμία εκλογική και κοινοβουλευτική διαδικασία.
Απ’ τη μία, περισσεύει η τρομοκράτηση του λαού, που του ασκούν οι εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κι ο Σαμαράς! Για τη «χρεωκοπία» και το «χάος» που θα επέλθει εάν δεν επανεκλεγούν, για την «απομόνωση της χώρας» απ’ την «ευρωπαϊκή οικογένεια». Για τη λεγόμενη «σταθερότητα» που πρέπει να διασφαλιστεί και για την «ομαλή διέξοδο» απ΄ τα μνημόνια και την κρίση, που όπου να’ ναι, πλησιάζει. Μια διέξοδο που δεν αποτελεί παρά ένα χοντροειδέστατο ψέμα, που υποτιμά τη νοημοσύνη του λαού, όταν μάλιστα οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές δεν τους έχουν δώσει καν, ούτε τα ελάχιστα περιθώρια για τη δικαιολόγηση του λεγόμενου “success story”. Έστω και για λόγους δημαγωγίας και εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Μέχρι και τηλεοπτικά σποτ, οπού περισσεύει η υποκριτική «κατανόηση» απέναντι στη νεολαία, στους ανέργους και στη λαϊκή οικογένεια μαζί με τα μηνύματα καταστροφής, επιστράτευσαν, τα οποία θα ήταν για γέλια, αν η κατάσταση του λαού δεν ήταν τόσο τραγική. Αν βέβαια, ο ένας αποδέκτης της προπαγάνδας τους είναι ο λαός, ο άλλος αποδέκτης όλων όσων λένε, είναι τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, προς τα οποία στέλνουν το μήνυμα πως εξακολουθούν ν’ αποτελούν εγγυητές – υπαλλήλους, για την πλήρη εξυπηρέτηση των σχεδίων τους.
Τι ζητούν όμως, απ΄ το λαό αυτοί; Όχι βέβαια μόνο την ψήφο. Του ζητούν να υποταχθεί στη «μοίρα» της αποδοχής της καρατόμησης των δικαιωμάτων του, της έντασης της εκμετάλλευσης, του εργασιακού μεσαίωνα, των απολύσεων, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της φασιστικοποίησης, στο όνομα μιας υποτιθέμενης «ανάπτυξης». Την αποδοχή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ, του ξεπουλήματος, την αποδοχή της στήριξης σε «προστάτες» χωρίς τους οποίους δε μπορούμε να σταθούμε. Κι αν για κάτι πραγματικά, έχει ν’ ανησυχεί σοβαρά ο λαός μας, είναι για τους κινδύνους που εγκυμονούν, στον κόσμο και στην περιοχή μας, η παρόξυνση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών, τα πολεμοχαρή τους σχέδια – κάτι που φάνηκε χαρακτηριστικά και με τις εξελίξεις στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, και όχι μόνο. Έχει πολύ σοβαρό λόγο ν΄ ανησυχεί για τις εξελίξεις δηλαδή, οπού η τύχη του – καθώς και των άλλων λαών – δεν καθορίζονται απ΄ τους ίδιους, αλλά βρίσκονται στα χέρια των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους, στα χέρια των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Έχει επίσης σοβαρούς λόγους, ν΄ ανησυχεί από μια νέα έκρηξη της χρηματοπιστωτικής φούσκας – παγκόσμια - και των συνεπειών που θα έχει αυτό για τους λαούς, αποτέλεσμα της δομικής και αγιάτρευτης κρίσης του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, όσο δεν είναι ακόμα δυνατή μια παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Και όσο οι λαοί δεν έχουν ακόμα κατακτήσει όρους για συνολικότερες ανατροπές και για ν’ αντικρούσουν τέτοιες εξελίξεις με την ίδια τους την πάλη.
Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν δεν είναι η «σταθερότητα ή το χάος», αλλά το εάν ο λαός θα έχει, σαν επαίτης και ζητιάνος, το χέρι απλωμένο ή αν θα αγωνίζεται με σηκωμένη τη γροθιά.
Από την άλλη μεριά, ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, καθώς κι ο αριστερός κι ο λαϊκός κόσμος που συμμετείχε στο κίνημα, όλο το προηγούμενο διάστημα, βομβαρδίζονται απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ ν’ αποδεχθούν και να υιοθετήσουν μια σειρά από αυταπάτες, που ξεκινούν απ΄ την «κυβέρνηση της Αριστεράς», της οποίας «ήρθε – ξανά! - η ώρα» και φτάνουν μέχρι αυτές, για μια πιο «ήπια», λιγότερο σκληρή και βάρβαρη εκδοχή της επίθεσης. Μια «φιλολαϊκή» τάχα, διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Αυταπάτες, σοβαρά επιζήμιες για τη λαϊκή υπόθεση, που αφοπλίζουν το λαό, γιατί του απαξιώνουν και του στερούν ακριβώς τα μόνα όπλα που διαθέτει: Τη διαδήλωση, τη συνέλευση, την απεργία, τη διεκδίκηση, τη δική του οργάνωση, την πραγματική αλληλεγγύη. Γιατί τον οδηγούν «στη γωνία», «θεατή τον εξελίξεων» και δέσμιο της λογικής της ανάθεσης και της εναπόθεσης της λύσης των προβλημάτων σε «ειδικούς», σε «σωτήρες», στους «αδιάφθορους». Τις συνέπειες των αυταπατών για την «εκλογική» και «κυβερνητική» διέξοδο τις είδαμε, μέχρι τώρα, μετά τις εκλογές του 2012, όταν την κατάσταση όπου ο λαός βρίσκονταν στους δρόμους και στις πλατείες, στις μαζικές απεργίες και τις διαδηλώσεις, την διαδέχθηκε η «παύση του κινήματος» και η παράλυση των αντιστάσεων του, προς αναμονή της «πτώσης της κυβέρνησης» και των εκλογών. Όταν η «αριστερά μας» (ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ΚΚΕ) υπονόμευε αγώνες πριν καν ξεκινήσουν, όπως αυτόν των εκπαιδευτικών για παράδειγμα, έναν αγώνα που θ’ αποτελούσε πραγματική απάντηση αντίστασης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στην εκπαίδευση (αλλά και της νεολαίας και του λαού συνολικότερα, κατ’ επέκταση) δημιουργώντας και πραγματικό κίνδυνο για την κυβερνητική πολιτική. Όταν κεφαλαιοποιούσε το «κίνημα των πλατειών». Όταν «έκλεινε» τους αγώνες των ναυτεργατών ή των εργαζόμενων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μετά το φασιστικό κυβερνητικό μέτρο της επιστράτευσης. Όταν χαρακτήριζε τους αγώνες «αναποτελεσματικούς», βαφτίζοντας ως «συνολικότερη αντιπαράθεση» την πτώση της κυβέρνησης και τις εκλογές. Απ’ τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ που «εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους» μέχρι πλήρους απομαζικοποίησης, όταν η συγκυβέρνηση «δεν έπεσε», μέχρι τις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση της δωρεάν περίθαλψης για το όλο το λαό κι ενάντια στο κλείσιμο των ΙΚΑ και των Νοσοκομείων. Όταν στέκονταν ενάντια σ΄ έναν πραγματικό συντονισμό των αγώνων μεταξύ των εργαζόμενων σ΄ αυτά, αλλά και με τους κατοίκους, παραπέμποντάς τον σ’ ένα αόριστο μέλλον. Όταν υπονόμευε την ανάπτυξη ενός σοβαρού αγώνα, τόσο σε χώρους του ιδιωτικού τομέα ενάντια στις απολύσεις, όσο και ενάντια στις «διαθεσιμότητες – απολύσεις» και τη λεγόμενη «αξιολόγηση» στο Δημόσιο, αλλά και ενάντια στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για όλους τους εργαζόμενους.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά την ψήφο του λαού και τη στήριξη μιας πιθανής κυβέρνησης με κορμό τον ίδιο, για μια άλλη διαχείριση, έχοντας αφήσει στην άκρη τις πολλές «αριστερές κορώνες» και μετά από μια δεξιά διαδρομή λεγόμενης «υπευθυνοποίησης» και προσαρμογής, με επαφές με κέντρα του συστήματος τόσο στη χώρα, όσο και έξω. Στόχος η «σκληρή διαπραγμάτευση», λέει (αλήθεια, τον ίδιο όρο χρησιμοποιούσε κι ο Σαμαράς, όταν ανέλαβε τη διαχείριση η συγκυβέρνηση), με τους ιμπεριαλιστές της Τρόικα. Στο πλαίσιο βεβαίως της Ε.Ε., της Ευρωζώνης και του Ευρώ, τα οποία αποδέχεται πλήρως, καθώς και τον πολεμοχαρή ιμπεριαλιστικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ, όπως τονίζει επανειλημμένα. Γιατί , το «ανήκουμε στη Δύση» βεβαίως και δεν αμφισβητείται! Ούτε με τα λόγια του, ούτε - πολύ περισσότερο - με τα έργα του. Όταν μάλιστα σπεύδει – μέσω Παπαδημούλη – να καθησυχάσει ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας, πως δεν πρόκειται να γίνουμε… Σοβιετία! Ανήκουμε βέβαια στη Δύση, μα μπορούμε να ανήκουμε σε μια άλλη Ευρώπη, θα μας πουν… Σε αναλογία και μ’ όσα ακούγαμε παλιότερα για την … «άλλη Αμερική» του Ομπάμα… Ποια άλλη Ευρώπη και Ε.Ε. όμως; Μήπως άραγε αυτή του Ολάντ στη Γαλλία ή του Ρέντσι στην Ιταλία; Που, και την επίθεση στους εργαζόμενους και τους λαούς εφαρμόζουν, και σε ματοκυλίσματα άλλων λαών συμμετέχουν; Σε μια Ε.Ε., στην οποία θα πάψουν να κυριαρχούν οι μονοπωλιακές αστικές τάξεις, τα συμφέροντα και η ίδια η εξουσία τους, χωρίς συγκρούσεις και ανατροπές; ‘Η που έστω - ως εκ θαύματος, και μέσα σε συνθήκες κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών – θα «φυσήξει ένας άλλος αέρας», ευνοϊκός για τους λαούς;… Η στάση αυτή, ξεπερνά κατά πολύ, τόσο σε ερμηνεία της πραγματικότητας, όσο και σε επικινδυνότητα για τους λαούς, ακόμα και τα όσα, προ… 35ετίας λέγονταν για την «Ευρώπη των εργαζομένων», που διαψεύστηκαν τραγικά, όλες αυτές τις δεκαετίες.
Γιατί όμως να «χαριστούν» οι ιμπεριαλιστές στο ΣΥΡΙΖΑ και στη λεγόμενη «σκληρή» του διαπραγμάτευση, όταν δεν έχουν «χαριστεί» στα - μέχρι σήμερα - «δικά τους παιδιά», στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ; Με το λαό, μάλιστα αφοπλισμένο, στη γωνία, και με τους συσχετισμούς δύναμης υπέρ του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Κι έχει κανείς την αυταπάτη πως οι ιμπεριαλιστές μπορούν να «ξεγελαστούν» ή να «εκβιαστούν»; Μακριά και έξω, βεβαίως απ΄ τη σκληρή πάλη των λαών που απαιτείται για ν΄ ανατραπεί η επίθεσή τους; Ή μήπως μπορεί εύκολα να «παίξει» ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιθέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, κάτι που ούτε του Σαμαρά δεν «του βγήκε»; Θεωρούμε ξεκάθαρα πως «διαπραγμάτευση» σημαίνει υποταγή στους ιμπεριαλιστές, στις επιδιώξεις και στις απαιτήσεις τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά επίσης ψήφο για να φύγουν λέει επιτέλους οι σημερινοί κυβερνόντες και να «γυρίσει σελίδα ο τόπος». Ποιοι είναι όμως αυτοί που θα φύγουν, σ΄ ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Θα φύγουν άραγε οι πραγματικοί υπαίτιοι όλων των δεινών του λαού ή απλά και μόνο οι σημερινοί πολιτικοί υπάλληλοι και διαχειριστές τους, όπως έφυγαν κι οι προηγούμενοι; Θα φύγει… ο ΣΕΒ, με τον οποίο συναντήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα φύγουν το κεφάλαιο κι οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι; Θα φύγουν οι μηχανισμοί τους; Προφανώς και δεν τίθεται ζήτημα πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αλλά απλά διακυβέρνησης, διαχείρισης. Κι έχει άραγε σήμερα μια τέτοια διαχείριση του συστήματος, περιθώρια «κευνσιανισμού», «παροχών» και λεγόμενου «κοινωνικού κράτους»; Σε συνθήκες κρίσης, υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και σύνθλιψης των μεσοστρωμάτων; Μάλλον η εποχή των λεγόμενων «κοινωνικών συμβολαίων» του καπιταλισμού έχει περάσει ανεπιστρεπτί στην Ελλάδα και στον κόσμο. Διατηρούνται λοιπόν ανέπαφες, όλες οι αιτίες που παράγουν καθημερινά την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την εξαθλίωση, την ανεργία, που τροφοδοτούν την αντιλαϊκή πολιτική: Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.
Υπάρχει βέβαια και κόσμος, λαϊκοί άνθρωποι που θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα δυσαρέσκειας, ψηφίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μήνυμα ωστόσο που οι ιμπεριαλιστές το γνωρίζουν – δεν είναι… ανόητοι – και που δεν το υπολογίζουν, ούτε το φοβούνται, γιατί διοχετεύεται σε κανάλια ανώδυνα γι αυτούς. Αυτό που πραγματικά υπολογίζουν και φοβούνται είναι το λαό στους δρόμους και στις πλατείες, να διεκδικεί και να αγωνίζεται επίμονα, κάτι που φάνηκε μάλιστα την περίοδο των μεγάλων διαδηλώσεων στο Σύνταγμα. Με το Γιούνγκερ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να εκδηλώνει την ανησυχία του και την κυβέρνηση να επιστρατεύει κάθε είδους καταστολή και τρομοκράτηση απέναντι στον «εχθρό – λαό». Και στο λεγόμενο «δίλημμα» αν διαλέγουμε το «λαό στο πόδι» ή ένα «σοβαρό αριστερό κόμμα» να διεκδικεί την κυβέρνηση εμείς διαλέγουμε σαφώς το πρώτο! Διαλέγουμε για παράδειγμα το λαό της Κερατέας στα μπλόκα κι όχι το ΣΥΡΙΖΑ με τη Τζάκρη!
Υπάρχουν τέλος και απόψεις που θεωρούν πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θ’ απελευθέρωνε δυνάμεις για να διεκδικήσουν αλλαγές κι ανατροπές. Οι εκλογικές αυταπάτες όμως και η κινηματική υποστολή που έχουν επιφέρει μπορούν ν΄ απαντηθούν από μια τέτοια κατεύθυνση; Η μήπως ενισχύονται περισσότερο; Ποιος είναι άραγε ο απολογισμός μέχρι τώρα, ως προς αυτό, στους δήμους και τις νομαρχίες, που κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ (και το ΚΚΕ); Μήπως επίσης και η απογοήτευση που θα δημιουργηθεί σε ένα κομμάτι κόσμου από μια διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει συνέπειες;
Ψήφο και στήριξη ζητά βέβαια και το ΚΚΕ που παρουσιάζεται ως ψευτοαριστερή αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως το σημαντικότερο επιζήμιο, για το λαό, αποτέλεσμα της γραμμής και της πρακτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αφοπλισμός του λαού, πως απάντησε και απαντά το ΚΚΕ στον αφοπλισμό αυτό; Τον απαντά άραγε; Με την «παύση κινήματος» στο όνομα μιας αυριανής, αόριστης «λαϊκής εξουσίας» ή οποία, άραγε πως θα έρθει; Έξω απ΄ την ταξική πάλη και την ανάπτυξη του κινήματος; Έξω από αναμετρήσεις και συγκρούσεις; Με την υπονόμευση αγώνων, σαν κι αυτόν των εκπαιδευτικών ή των ναυτεργατών; Με την αντίληψη για την «αναποτελεσματικότητα» των επιμέρους αγώνων; Με το σεβασμό της αστικής νομιμότητας; Με τον «αναχωρητισμό»; Με το «τζάμι που δε θα σπάσει» στην «επανάσταση» που «οραματίζεται» το ΚΚΕ; Με το να βαφτίζονται «αγώνες», οι σπάνιες κομματικές του συγκεντρώσεις, που φαντάζουν προεκλογικές; Μήπως με την άρνηση ύπαρξης της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και της ανάγκης ανάπτυξης αντιιμπεριαλιστικού κινήματος; Η μήπως σήμερα, με το να μπαίνει ο στόχος να είναι το ΚΚΕ, το τρίτο κόμμα στη βουλή; Κι αν στις 26 του Γενάρη το ΚΚΕ όπως δηλώνει ο Κουτσούμπας θα είναι στους δρόμους, γιατί δεν ήταν χθες;
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα «μεταβατικά τους προγράμματα» που «ξεχνούν» τη «λεπτομέρεια» του ταξικού χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας και την εξάρτηση, κινούνται συμπληρωματικά προς το ΣΥΡΙΖΑ. Δυνάμεις που ενώνονται και διασπούνται, διασπούνται και ενώνονται, και πάντα μπροστά στις εκλογές, εντείνουν τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό σ΄ ένα ευρύτερο αγωνιστικό δυναμικό εργαζόμενων και νεολαίας που επηρεάζουν.
Το ΚΚΕ(μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ παρεμβαίνουν πανελλαδικά και με ψηφοδέλτιο σ΄ αυτή την ιδιαίτερα απαιτητική εκλογική μάχη ακριβώς γιατί θέλουν να πάνε έμπρακτα, κόντρα στο ρεύμα των αυταπατών για μια άλλη «δήθεν φιλολαϊκή» διαχείριση του συστήματος. Έχοντας ως κύριο μέτωπο την εναντίωση στο σύστημα αυτό, της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, και την αντιλαϊκή του πολιτική.
Παρεμβαίνουν από κοινού αξιοποιώντας την κοινή πολιτική βάση, την κοινή δράση και τη συνεργασία που έχουν διαμορφώσει μέσα στο κίνημα, στην Π.Α.Α.Σ. και στη Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, καθώς και στις βουλευτικές εκλογές του 2012.
Ζητούν απ΄ το λαό να καταδικάσει και με την ψήφο του τα κόμματα της αντιδραστικής συγκυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), τα διάφορά δεκανίκια και μαϊντανούς του αστικού πολιτικού σκηνικού αλλά και φορείς που στήνει (ΠΟΤΑΜΙ, Οικολόγοι – ΔΗΜΑΡ ή το ΚΙΔΗΣΟ του μνημονιακού και εκλεκτού των ΗΠΑ, Γ.Α.Π.)
Προβάλουν τη μοναδική διέξοδο για το λαό που αποτελεί ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος, ανεξάρτητα απ΄ το διαχειριστή που θα προκύψει. Για την ανατροπή των Μνημονίων και των βάρβαρων μέτρων. Για την ανάπτυξη μαζικών κι επίμονων διεκδικητικών αγώνων, του μόνου δρόμου που μπορεί να επιφέρει νίκες με ότι θετικές συνέπειες θα έχει αυτό για το λαό, τόσο στην καθημερινή του ζωή όσο και στην οικοδόμηση του λαϊκού, εργατικού, επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Προβάλουν την ανάγκη ανάπτυξης ρωμαλέου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος για την απαλλαγή από κάθε ξένο δυνάστη του λαού και της χώρας, για να φύγουν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Βασεις -ΕΕ- ΔΝΤ και ενάντια στα πολεμοχαρή σχέδιά των ιμπεριαλιστών στην περιοχή μας και στον κόσμο ολόκληρο. Γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες!
-M-L%2BKKE%2BYmhttos1.jpg)
Ζητούμε τη στήριξη και την ψήφο των εργαζόμενων, των άνεργων, της νεολαίας και του λαού, όχι για να «τάξουμε» κι εμείς, με τη σειρά μας, αλλά ως μια αμοιβαία δέσμευση και έμπρακτη στήριξη στην κατεύθυνση αυτή.
Για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική!
Του Γ. Σόφη εκ μέρους του Μ-Λ ΚΚΕ:
Εργαζόμενοι, άνεργοι, δημοκράτες, αγωνιστές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Το χτύπημα στο Παρίσι και η εν ψυχρώ εκτέλεση των δημοσιογράφων – σκιτσογράφων της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, γνωστή για τη χρόνια και σταθερή στάση της απέναντι στην ξενοφοβία, το ρατσισμό και το φασισμό, προκάλεσε την οργή και κινητοποίηση χιλιάδων κόσμου στη Γαλλία. Παράλληλα, όμως, πυροδότησε την τρομοϋστερία και την άμεση ενεργοποίηση τρομονόμων που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για τη συρρίκνωση δημοκρατικών δικαιωμάτων, ατομικών και πολιτικών ελευθεριών. Πάνω από 88.000 στρατού και αστυνομίας αναπτύχθηκαν σε όλη τη Γαλλία, σε όλα τα δημόσια κτίρια, σε όλους τους σταθμούς, δημιουργώντας κλίμα φόβου και πανικού, για πιθανά τρομοκρατικά χτυπήματα. Επειδή ήδη διάφορα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για 11η Σεπτέμβρη της Ευρώπης, που θα εγκαινιάσει νέα εποχή στις ευρωπαϊκές χώρες, να θυμίσουμε ότι μετά την11η Σεπτέμβρη ξεκίνησαν οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και πόλεμοι, επιθέσεις και εισβολές που διέλυσαν ολοσχερώς σειρά χωρών, ισοπέδωσαν λαούς που βυθίστηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται στην ανείπωτη φρίκη. Να θυμίσουμε επίσης ότι τους λεγόμενους τζιχαντιστές έχουν εκπαιδεύσει, έχουν χρηματοδοτήσει, έχουν στηρίξει εναντίον του Καντάφι στη Λιβύη, του Άσαντ στη Συρία οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ακριβώς όπως παλαιότερα τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και τους ακραίους φονταμενταλιστές ισλαμιστές του Λάντεν. Αναμφίβολα κάθε δημοκρατικός και προοδευτικός άνθρωπος καταδικάζει την αποτρόπαια δολοφονία των σκιτσογράφων της Charlie Hebdo, όμως πριν σπεύσει να δει μόνο τυφλωμένους από θρησκευτικό μίσος και να υπερασπιστεί την ελευθερία της έκφρασης μέσα από ένα θολό πρίσμα, οφείλει να αναλογιστεί με ποιους συστρατεύεται στην πάλη για την υπεράσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και αν τελικά γίνεται νεροκουβαλητής μαύρων και αντιδραστικών σχεδιασμών που στρέφονται πάντα ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.
Σύντροφοι και φίλοι.
Προβάλλοντας το σύνθημα “ Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ”, “Κάτω τα μνημόνια της πείνας, της εξάρτησης και της υποτέλειας”, η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ, θέλει να εκφράσει τις αγωνιστικές διαθέσεις πλατιών λαϊκών μαζών που ασφυκτιούν κάτω από την πολιτική των ντόπιων κυβερνήσεων απέναντι στην ΕΕ, να αποκαλύψει ακόμα τις αυταπάτες που καλλιεργούνται για το ρόλο της ΕΕ, ιδιαίτερα από δυνάμεις που εμφανίζονται με αριστερούς τίτλους. Μπροστά στη δραματική κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός, ένα σημαντικό τμήμα του στρέφεται προς το ΣΥΡΙΖΑ επηρεασμένο από τις προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις του για “ανατροπή” των μνημονίων και των εξοντωτικών μέτρων που τα συνοδεύουν. Θέλουμε να μιλήσουμε ανοιχτά και καθαρά στους εργαζόμενους, να αποκαλύψουμε την ψευτοαριστερή, σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες και τις κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργεί στο λαό. Ένας φορέας που για δεκαετίες οι δυνάμεις που τον συγκροτούν ορκίζονταν στο όνομα της ΕΟΚ και της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ και ταυτίστηκαν με την πολιτική της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, πασχίζοντας να περάσουν μέσα στο λαϊκό και αριστερό κίνημα τη θέση για την πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα της ΕΕ, δεν μπορούν και δεν θέλουν να βρεθούν αντιμέτωπες με την πολιτική που εκπορεύεται από αυτήν, που πεμπτουσία της είναι η βάρβαρη επιβολή των μνημονίων. Όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με κάθε ευκαιρία δίνει όρκους πίστης στην ΕΕ το ΝΑΤΟ, όταν δηλώνει ότι είναι παράνοια κάποιος να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βγάλει την Ελλάδα απ’ την Ε.Ε και το ΕΥΡΩ, είναι καθαρός εμπαιγμός και εξαπάτηση του λαού να υπόσχεται πως θα ακυρώσει τα μνημόνια της φτώχειας και της ξενοδουλείας που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής της ΕΕ και του ΔΝΤ, των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
Από την άλλη μεριά η ηγεσία του ΚΚΕ, αφού για μια μακρά περίοδο εγκατέλειψε τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κάνοντας απλά λόγο για “αγώνα ενάντια στις συνέπειες και τις επιλογές της ΕΕ”, τώρα εγκαταλείπει και υπονομεύει τους στόχους του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με τις νέες εξωφρενικές θεωρίες που προβάλλει. Η ηγεσία του ΚΚΕ ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια πως ο αγώνας του λαού μας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας – που βασική της έκφραση είναι η υποταγή της χώρας μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ – είναι παρωχημένος, δεν έχει κανένα περιεχόμενο, τον απαρνιέται και τον εξοβελίζει. Όταν αποκαλύπτεται πως το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης παίρνει τη μορφή μιας απροκάλυπτης ξενοκρατίας, όπου Ευρωπαίοι κι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία που την κατευθύνουν πολιτικά οι ξένοι γκαουλάιτερ, η ηγεσία του ΚΚΕ προβάλλει τη θεωρία πως η αστική τάξη της χώρας μας, που από τα γεννοφάσκια της είναι ξενόδουλη, έχει ως δια μαγείας καταστήσει την Ελλάδα χώρα κυρίαρχη και ανεξάρτητη, χωρίς ξένα αφεντικά και εξαρτήσεις. Στη βάση αυτή διαγράφει κάθε αναφορά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και καταπίεση και στρέφει τα πυρά της ενάντια σε όσους μάχονται για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΚΚΕ εξωραΐζει το σημερινό σύστημα της εξάρτησης και της υποτέλειας, συγκαλύπτει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία του ιμπεριαλισμού και υπονομεύει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού μας. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και μια σειρά οργανώσεις που συνασπίζονται στα πλαίσια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το κομμουνιστικό, μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, συμπληρώνει φέτος μισό αιώνα αδιάκοπης πάλης και προσφοράς από τη στιγμή της γέννησής του και την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση” το 1964. Ο βασικός στόχος που έθεσε από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα, ήταν η αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος, η ανασύσταση ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης, όταν ο ρεβιζιονισμός, ύστερα από το αντεπαναστατικό 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, επιβλήθηκε στο ΚΚΕ το 1956, και οι καθοδηγήσεις του με την πολιτική που εφάρμοσαν, ξερίζωσαν την επαναστατική ψυχή του. Ο στόχος αυτός εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα κεντρικό καθήκον για τη μεγάλη υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Οι εξελίξεις, που σημειώθηκαν το διάστημα αυτό, με την ανοιχτή και τυπική παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1989-91, που κατέδειξαν το ολοκληρωτικό αδιέξοδο και τη χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής γραμμής και των φορέων της, διεθνώς και στη χώρα μας, έθεσαν ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και της αναδημιουργίας του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, που θα ξαναγίνει ο εμπνευστής, ο οργανωτής και ο καθοδηγητής των νέων αγώνων του λαού μας, για μια Ελλάδα δημοκρατική, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική. Μια κομμουνιστική Αριστερά που δεν θα υποκλίνεται στην ιμπεριαλιστική πίεση και πολύ περισσότερο δεν θα γίνεται σημαιοφόρος της ΕΕ, αλλά θα έχει στη σημαία της τους μεγάλους στόχους του λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού αγώνα ενάντια στην εξάρτηση και την εθνική υποτέλεια, ενάντια στους πολέμους και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, ενάντια στα βάρβαρα μνημόνια της φτώχειας και της ανεργίας, για να φύγει η χώρα μας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να κλείσουν οι αμερικάνικες βάσεις. Πάνω σε αυτήν τη βάση, η συνεργασία του ΚΚΕ (μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να καταψηφίσουν αποφασιστικά τη ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, τα φασιστικά εκτρώματα και όλα τα αστικά αναχώματα. Να απορρίψουν σταθερά τη συμβιβαστική, ψευτοαριστερή σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ. Πάνω στη βάση αυτών των στόχων, καλεί τους αγωνιστές του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος να βαδίσουμε από κοινού ενάντια στη φιλοπόλεμη πολιτική του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων λακέδων του, για να ανοίξει ένας νέος δρόμος για το κίνημα, σύμφωνα με τις προσδοκίες και τα ιδανικά των κομμουνιστών και όλων των λαϊκών αγωνιστών.
Σύντροφοι και φίλοι.
Το αυγό του φιδιού επωάστηκε στον κόρφο των πιο αντιδραστικών δυνάμεων της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Τη Χρυσή Αυγή, τα κόμματα-πυλώνες της άρχουσας τάξης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική τους, την ανέχθηκαν, την κάλυψαν, την αξιοποίησαν και τη θέριεψαν. Την προετοίμαζαν σαν συμπληρωματική διέξοδο, αλλά και σαν «έσχατη λύση» και τελικά την αποθράσυναν. Και το κυριότερο, στη μνημονιακή Ελλάδα που δημιούργησαν, της ανεργίας, της φτώχιας, της εξαθλίωσης και της εθνικής ταπείνωσης, των πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, της τρομοκρατίας και της καταστολής των λαϊκών αγώνων, της αντικομουνιστικής υστερίας και του εκφασισμού του κράτους, καλλιέργησαν πρόσφορες συνθήκες για την ιδιαίτερα ανησυχητική παρουσία της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός, παντού και πάντα, είναι το τρομοκρατικό, δολοφονικό χέρι του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, στηρίζοντας τις πιο άγριες μορφές εκμετάλλευσης και ανοικτής τρομοκρατίας των λαών. Η πραγματική καταδίκη της Χρυσής Αυγής και η πάλη ενάντιά της προϋποθέτει και πρέπει να συνδυαστεί με την αποφασιστική καταδίκη της αντιλαϊκής εφόδου του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, με τον αδιάλλακτο και σταθερό αγώνα ενάντια στο αστυνομικό πολιτικό καθεστώς βίας και αυθαιρεσίας που επιβάλλει η συγκυβέρνηση Σαμαρά για να περάσει τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα. Το πραγματικό πρόβλημα μπροστά στις νέες αντιλαϊκές – αντικοινωνικές θύελλες που έρχονται μετά τις εκλογές δεν είναι ποια αστικά κόμματα ή ποιος αντιδραστικός φιλοευρωπαϊκός συνασπισμός κομμάτων θα κληθεί να συν-διαχειριστεί την κρίση, αλλά να χτιστεί βήμα - βήμα ένα ισχυρό λαϊκό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης ικανό να αποκρούσει τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και να προασπίσει αποτελεσματικά τα άμεσα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και να τον ενώσει πάνω στα γενικά και πανεθνικά αιτήματα. Ο αδιάκοπος αγώνας ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της υποτέλειας είναι ο μόνος δρόμος και η πραγματική διέξοδος για τις λαϊκές μάζες, για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.
Να πάρουμε για μια ακόμα φορά μια ανάσα;
Κάθε φορά που γίνονται εκλογές και ειδικά όταν η κυβερνητική διαχείριση βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, στην ελληνική κοινωνία, στον λαό εμφανίζονται διάφορα διλήμματα με τα οποία τα κυρίαρχα κόμματα του συστήματος επιδιώκουν να εκβιάσουν την ψήφο του. Τα διλήμματα αυτά έχουν διαχρονικό χαρακτήρα και φυσικά οι υποσχέσεις ή οι εκβιασμοί, συνήθως φέρνουν αποτελέσματα για αυτούς που τα εμφανίζουν. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή απ’ την μεταπολίτευση και μετά μπορούμε να αναφέρουμε τις εξής χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Το 1974 αμέσως μετά την ανατροπή της φασιστικής διχτατορίας κυριάρχησε το απαράδεκτο και ψεύτικο δίλλημα, ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ή ΤΑΝΚΣ. Εμπνευστές αυτού του πρωτοφανούς εκβιασμού δεν ήταν μόνο κάποιοι μεγαλοσχήμονες παράγοντες των λεγόμενων αστικών κομμάτων αλλά και της υποτιθέμενης αριστεράς του Κύρκου (ΚΚΕ-εσωτερικού) και του Φλωράκη (ΚΚΕ). Μάλιστα για να το θυμηθούν οι παλιότεροι και να το μάθουν και οι νεώτεροι, αρχιερέας του εκβιασμού αυτού ήταν ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, υποψήφιος με την Ε.Α. που όποτε χρειάστηκε με πολύ «σοφία» υπηρέτησε τα συμφέροντα των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων. Τότε έφτασαν μάλιστα στο σημείο να απειλούν τους πραγματικούς αριστερούς με ξυλοδαρμό (θα κατεβάσω τους οικοδόμους κραύγαζε ο Θεοδωράκης), επειδή χάλαγαν το «ήρεμο» προεκλογικό κλίμα της συναίνεσης με την διαδήλωση για την επέτειο του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟΥ. Φυσικά το εκλογικό αποτέλεσμα τους δικαίωσε αφού ο Καραμανλής σάρωσε. Το αστείο της υπόθεσης ήταν το γεγονός ότι αμέσως μετά οι ίδιοι που έβαλαν αυτά τα ψεύτικα διλήμματα, κραύγαζαν με απαράδεκτα συνθήματα, όπως ΛΑΕ ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΣΟΥ, αυτό που όμως οι ίδιοι φρόντισαν να επιβάλουν στις λαϊκές συνειδήσεις.
Το 1981 όταν ο αέρας της «αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ σάρωνε τα πάντα για μια ακόμα φορά οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής έβαζαν ακόμα μια φορά πλάτη για να κυριαρχήσει μία απ’ τις πλέον τυχοδιωκτικές αστικές δυνάμεις της πλουτοκρατίας, τις συνέπειες της οποίας ακόμα και σήμερα τις πληρώνουμε. Το ίδιο σκηνικό επικράτησε και στο «αμαρτωλό» 1989 όπου η συνεργασία των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (ΚΚΕ-ΕΑΡ) με τη ΔΕΞΙΑ, έφερε μέχρι και τον Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία με το δίλλημα δήθεν της κάθαρσης.
Σήμερα για μια ακόμα φορά επανέρχονται τα εκβιαστικά διλήμματα και μάλιστα με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Το ιδιαίτερο όμως στοιχείο του σημερινού εκβιασμού αποτελεί το γεγονός ότι αυτά προέρχονται υποτίθεται από την πλευρά των δυνάμεων της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Η κυρίαρχη αντίληψη συνοψίζεται στην εξής απλή πρόταση: ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ! Μια τέτοια επιδίωξη έχει σαν στόχο να υφαρπάξει για μια ακόμα φορά την ψήφο του λαού όχι φυσικά για να ανοίξει έστω μια διαφορετική προοπτική αλλά για να εκτονωθεί στην πραγματικότητα ο θυμός του κόσμου απέναντι στην άθλια πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ. Λένε μάλιστα τα παπαγαλάκια αυτής της θεωρίας. «Εμείς δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να πάρουμε έστω μία ανάσα»! έτσι λοιπόν προετοιμάζεται και η επόμενη μέρα στη περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, αφού σας το είχαμε πει άλλωστε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, αλλά όμως πήραμε μια ανάσα!
Η λογική αυτή είναι πάντα η ίδια. Όλοι αυτοί που κάθε φορά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βάζουν τα ίδια διλήμματα λένε την αλήθεια. Πράγματι πήρανε μια ανάσα. Ποιοι όμως; Φυσικά όχι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, αλλά η πλουτοκρατία που βλέπει για μια ακόμα φορά το λαϊκό κίνημα να ευνουχίζεται να υποτάσσεται και φυσικά να συνεχίζει έτσι με αμείωτη ένταση τη βάρβαρη αντιλαϊκή της επίθεση. Για μια ακόμα φορά οι δυνάμεις που βάζουν πλάτη στην κατεύθυνση αυτή δεν είναι άλλες από τις δυνάμεις της υποταγμένης ψευτοαριστεράς, μόνο που αυτή τη φορά παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο διεκδικώντας οι ίδιοι να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά αφού είναι φανερό ότι το δίδυμο Σαμαρά- Βενιζέλου έχει πια καεί και δεν μπορεί να εφαρμόσει τίποτε πλέον απ’ αυτά που ζητούν τα ξένα αφεντικά τους.
Και εδώ μπαίνουν τα μεγάλα διλήμματα σε κάθε άνθρωπο που δηλώνει αριστερός και πολύ περισσότερο κομμουνιστής ή επαναστάτης. Θα δεχθεί για μια ακόμα φορά να παίξει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, ή να βάλει το κεφάλι στην άμμο για να πάρει δήθεν μια ανάσα ο λαός; Θα δεχτεί για μια ακόμα φορά να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας στο όνομα δήθεν της ψεύτικης αυτής ανάσας; Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τη συμπεριφορά ενός απλού δημοκρατικού ανθρώπου που βρίσκεται σε απόλυτη αγανάκτηση απ’ την πολιτική της κυβέρνησης της υποτέλειας και του εξευτελισμού. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως το θυμό του. Διαφωνούμε απολύτως με τη στάση του. Ξέρουμε όμως ότι ένας αριστερός, ένας επαναστάτης δεν μπορεί να κινείται με το θυμό του αλλά να μετατρέπει το θυμό σε προωθητική πολιτική για να ανατραπεί η πολιτική αυτή και όχι να υποτάσσεται κάθε φορά στις όποιες απατηλές λύσεις του συστήματος. Αν για μια ακόμα φορά υποταχθεί στη πολιτική της θεωρίας του ελάχιστου δυνατού κακού τότε θα προσφέρει για μια ακόμα φορά κακές υπηρεσίες στην εργατική τάξη και το λαό μας. Τέλος να τονίσουμε ότι για την επόμενη μέρα δεν θα είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δεν μπορεί να μην αξιολογηθεί η στάση του κάθε ενός, γιατί η ευθύνη δεν είναι μόνο συλλογική είναι και ατομική και αυτό κανείς δεν μπορεί να το ξεχνάει. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτός δηλώνει ότι είναι ή θέλει να ανήκει στην αριστερά, δηλαδή στη δύναμη εκείνη που επιδιώκει να ανατρέψει και όχι να διαχειριστεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα!
Αγαπητοί φίλοι
Πρέπει να είμαστε εξαιρετικά ευχαριστημένοι γιατί το βασικό σύνθημα των δύο κομμάτων διαπέρασε τα οργανωτικά μας σύνορα. Σήμερα όλο και πιο πολύ, όλο και πιο δυνατά το «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ» ακούγεται σε πορείες, δρόμους, διαδηλώσεις. Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης άρα και του άγριου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι δυνατότερος από τις ασθενικές επιθυμίες των ευρωπαϊστών. Οι αντιθέσεις των λύκων είναι ισχυρότερες από τις φωνές των ρεφορμιστικών κομμάτων και προβάτων. Η ΕΕ είναι πεδίο αχαλίνωτου και διαρκούς ανταγωνισμού ακριβώς πάνω στο γεωγραφικό και οικονομικό πεδίο που γέννησε δύο παγκόσμιους πολέμους. Οι κούφιοι αντικαπιταλιστές ψελλίζουν διάφορα αρνητικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα δεν μπορούν να πουν. Αν είναι δυνατόν μία χώρα να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και με ηγεμόνα την εργατική τάξη και το κόμμα της να βαδίσει στο δρόμο της εθνικής ανεξαρτησίας, οικονομικής κυριαρχίας και σοσιαλισμού. Αντίθετα εμείς προπαγανδίζουμε πως μπορούμε σε πείσμα των θεωριών της ψωροκώσταινας να ενώσουμε το λαό μας γύρω από ένα γνήσιο πατριωτικό και ταξικό κίνημα και στο σύνθημα «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ». Εκεί που τρέμουν τα γόνατα των άλλων το μ-λ κίνημα υποστηρίζει και προπαγανδίζει το «να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις».
Κόντρα σ’ όλο τον κούφιο αντικαπιταλισμό, στους νεοαριστερούς και νεόκοπους αντικαπιταλιστές υπερασπιζόμαστε αρχειακά τη διαδρομή των ταξικών αγώνων που έχουν πρόσημο, κυρίως κομμουνιστικό. 50 χρόνια από την ίδρυση της Αναγέννησης και του μαρξιστικού –λενινιστικού κινήματος, εκατό χρόνια κοντά από τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση «έλαχε ο κλήρος» οι μαρξιστές – λενινιστές να πορεύονται σε μια αντιδραστική έρημο, σηκώνοντας ένα βαρύ ιστορικό φορτίο. Δεν είμαστε διόλου ευχαριστημένοι που μεταφέρουμε τις βαριές αποσκευές των μεγάλων επαναστατών της παγκόσμιας ιστορίας σχεδόν μόνοι και δεν χαιρόμαστε που πύκνωσαν οι αποστάτες, οι αναθεωρητές και οι πολιτικά ανήμποροι. Έχουμε πλήρη συνείδηση του όγκου των αναγκών και της «μικρότητάς μας». Ωστόσο ούτε στιγμή δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό ενός επαναστάτη κομμουνιστή πως είναι δυνατόν να περάσουμε όλες τις Συμπληγάδες ξεφορτώνοντας τις αξίες μας για να γίνουμε ελαφρύτεροι. Η ιστορία διδάσκει και λαός χωρίς μνήμη θα ξαναζήσει τη φρίκη σ’ όλο της το μεγαλείο.
Δημοκράτες, αγωνιστές.
Μόνο στην προεκλογική περίοδο οι προύχοντες της Βουλής και τα αστορεφορμιστικά κόμματα θα μοιραστούν πάνω από 4 εκατ. ευρώ. Από τις θυσίες του ελληνικού λαού. Χώρια ότι θα «τσεπώσουν» από την ολιγαρχία, τις εταιρείες τους, τους τραπεζίτες και εφοπλιστές. Πρόκειται για δημόσιο σκάνδαλο. Μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χρωστούν στο Δημόσιο πάνω από 150 εκατ. ευρώ. Ύστερα με θράσος χιλίων πιθήκων μιλούν για ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία και άλλα παρόμοια συναφή. Το Ποτάμι του Μπόμπολα εξασφάλισε γερό στασίδι στον τηλεοπτικό χρόνο και στην επαρχία πρόσβαση στα ΜΜΕ έχουν οι έχοντες και κατέχοντες. Μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε να μαυριστούν από τον κόσμο της ανέχειας και της φτώχειας, Μέσα σ’ αυτό το μαύρο τοπίο των εξαρτήσεων και των εξαρτημένων το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) διακηρύσσουν και κάνουν πράξη την κομμουνιστική αρχή «Στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας». Αυτό ήταν το βασικό σύνθημα της οικονομικής μας εκστρατείας και αυτό είναι η βασική μας αρχή σ’ ότι αφορά στην παραγωγή πολιτικών θέσεων. Εμείς δεν αντιγράφουμε «ότι γυαλίζει» στην Ευρώπη και στα Πανεπιστήμια. Στηριζόμαστε στα πόδια μας και ζητάμε από τον κόσμο των αγώνων και της αριστεράς να πράξει το ίδιο.
Υποστηρίζουμε με πάθος και μ’ όλες τις δυνάμεις μας τους αγώνες που ξέσπασαν σ’ όλη την προηγούμενη περίοδο. Αλλά από τις πλατείες ως τις Σκουριές και από την ΕΡΤ ως την εκπαίδευση επιμένουμε ότι πρέπει να βαθύνει η πολιτικοποίηση, να πάρει ταξικό χρώμα η αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους και να βρει το σ.κ. πολιτική στόχευση. Η εναντίωση στην ΕΕ και την άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της, η πάλη ενάντια στην ταξική συναίνεση και το συμφιλιωτισμό πρέπει να «χωνευτούν» με κάθε κίνηση των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών. Στην πραγματικότητα ή το εργατολαϊκό και συνδικαλιστικό κίνημα θα συνδεθούν με την πραγματική αριστερά και το μαρξισμό ή θα ξεσπούν αγώνες «χωρίς φανέλα», περιορισμένης εμβέλειας, κλαδικίστικοι και με χαμηλό ορίζοντα που δεν θα ξεφεύγουν από το επίπεδο των ρεφορμιστικών αυταπατών. Βούτυρο στο ψωμί της αντιλαϊκής κυβέρνησης Σαμαρά και εύκολη πολιτική λεία για τον ΣΥΡΙΖΑ που καραδοκεί ξαφρίζοντας τη λαϊκή αγανάκτηση. Που μετατρέπει τους αγώνες σε ψήφους. Αξίζει να βάλουμε χρώμα στη λαϊκή οργή, να συνδαυλίζουμε τη φωτιά των αγώνων και να συγκροτούμε παντού «κόκκινες βάσεις» αγώνα.
Η απόφαση τώρα των δύο οργανώσεων να δώσουν ξανά μαζί την πολιτική μάχη των εκλογών της 25ης Γενάρη, στηρίζοντας το κοινό τους ψηφοδέλτιο σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες της χώρας, είναι ένα ακόμα βήμα στη σωστή κατεύθυνση και στέλνει μήνυμα πως οι δυνάμεις του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος είναι εδώ, μάχιμες πάντα μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις, δίπλα στον κόσμο που μας στηρίζει, παλεύοντας να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν ευρύτερες δυνάμεις, να διαδώσουν το δικό τους μήνυμα μέσα στους αγώνες, το λαό και την Αριστερά, κόντρα στους αχαλίνωτους εκβιασμούς και τις σειρήνες της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού. Κατεβαίνουμε στις εκλογές και ζητάμε την υποστήριξη του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών ανθρώπων, μέσα σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες, ώστε να προβληθεί η ανάγκη για:
• ΑΝΑΤΡΟΠΗ της αντιλαϊκής, αντεργατικής πολιτικής, ανεξάρτητα από τον διαχειριστή που θα προκύψει
• ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΑΓΗ από κάθε ξένο και ντόπιο δυνάστη του λαού και της χώρας
• ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ο λαός στα αιματοβαμμένα σχέδια των ιμπεριαλιστών που εξελίσσονται στην περιοχή μας και ευρύτερα
• ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, όρων εργασίας σύμφωνα με τις πραγματικές λαϊκές και εργατικές ανάγκες
• ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, σαν αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ!
ΨΗΦΙΣΤΕ - ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΚΕ (μ-λ) - Μ-Λ ΚΚΕ
