Ε, δεν είμαστε και λωτοφάγοι όλοι σε αυτή τη χώρα!
Του Άκη Αδαμόπουλου*
Χρειάζεται
να θυμίσουμε πως τον βασικό κορμό της νεοσύστατης Λαϊκής Ενότητας
συγκροτούν στελέχη και δυνάμεις που προήλθαν από το ΚΚΕ πρωτοστάτησαν
και συνέπραξαν στο κοινό πόρισμα της ΕΑΡ του Λ.Κύρκου και του ΚΚΕ και
στη δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, την αλήστου μνήμης εποχή των
συγκυβερνήσεων Τζανετάκη και Ζολώτα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Για την ακρίβεια είναι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν μέσα στις ρεφορμιστικές
θεωρίες και πολιτικές που πρόβαλλε το ΚΚΕ επί ηγεσίας Χ. Φλωράκη και
μιλούσαν για «μια άλλη οικονομική πολιτική» που προτείνει «δημιουργία
κρατικών φορέων σε βασικούς τομείς της οικονομίας», «αναζωογόνηση της
οικονομίας με αύξηση των δημόσιων επενδύσεων», «ουσιαστική συμμετοχή των
εργατών στη διαχείριση των επιχειρήσεων», πάλη κατά των «επιλογών της
ΕΟΚ» και άλλα παρόμοια.
Μετά την
κρίση που έφερε τη νέα διάσπαση του ΚΚΕ, αρχές της δεκαετίας του 1990,
αυτοί επέλεξαν να ενωθούν με τις δυνάμεις του ευρωκομμουνιστικού ΚΚΕ
Εσωτερικού. Για δυόμιση δεκαετίες έχουν πορευθεί ως «αριστερή τάση» μέσα
στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ κατέχοντας ηγετικά πόστα και ενεργώντας ως
αριστερή επικάλυψη μιας αποκομμουνιστικοποιημένης πολιτικής που πρόβαλλε
ρεφορμιστικά «εναλλακτικά σχέδια», αναζητούσε «προγραμματικές
συμφωνίες» με το ΠΑΣΟΚ, εξωράιζε την ΕΕ, υποστήριζε την «ευρωπαϊκή
προοπτική» και καλλιεργούσε την απάτη του «προοδευτικού μετασχηματισμού»
της ΕΕ σε «Ευρώπη των εργαζομένων, της ειρήνης, της δημοκρατίας και της
ελευθερίας».
Αυτή
η πολιτική δεν άλλαξε όταν ενέσκυψε η λαίλαπα των μνημονίων, απλά ο
ΣΥΡΙΖΑ φόρεσε ένα κάλπικο αντιμνημονιακό μανδύα και έγινε κήρυκας μιας
πολιτικής που καλλιέργησε την απάτη ότι με την «επαναδιαπραγμάτευση»
μέσα στην ΕΕ και με μια «αριστερή κυβέρνηση» θα «σκίζονταν τα
μνημόνια». Πολιτική που υπηρέτησαν και υποστήριζαν οι δυνάμεις της
«Αριστερής Πλατφόρμας» που απαρτίζουν, σήμερα, τη Λ.Ε. ακόμα και όταν ο ο
Αλ. Τσίπρας άρχισε να χτίζει πιο στενές σχέσεις με τα ξένα
ιμπεριαλιστικά κέντρα και ντόπιους εκπροσώπους της πλουτοκρατικής
ολιγαρχίας, πραγματοποιώντας πυκνές επισκέψεις στην ηγεσία της ΕΕ και
στις ΗΠΑ, συναντήσεις με τον ΣΕΒ και προβαίνοντας σε αποκαλυπτικές
δηλώσεις που διαβεβαίωναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τη θέση της
Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στη Δύση, ότι δεν θέλει «μονομερή καταγγελία του
μνημονίου», ότι είναι υπέρ της «υγιούς επιχειρηματικότητας» κ.α. Τίποτα
απ’ όλα αυτά δεν στάθηκαν «αιτία ρήξης» για την «Αριστερή Πλατφόρμα».
Αντίθετα, έγινε διαπρύσιος υποστηρικτής του «προγράμματος Θεσσαλονίκης»
του Αλ. Τσίπρα που διέγραψε τη διακήρυξη για «άμεση κατάργηση όλων των
μνημονιακών μέτρων με ένα νόμο» και κατέλαβε περίοπτες υπουργικές
θέσεις στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συναινώντας στη κυβερνητική
συνεργασία με το δεξιό εθνικιστικό κόμμα του Καμμένου και στην εκλογή
του υπουργού της ΝΔ, Π. Παυλόπουλου, στη θέση του Προέδρου της
Δημοκρατίας. Αποδέχτηκε την κατάπτυστη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου της
κυβέρνησης με την ΕΕ που αποτέλεσε προοίμιο του νέου μνημονίου.
Υποστήριξε ακόμα και το μνημόνιο των 47 σελίδων που πρότεινε η κυβέρνηση
πριν το δημοψήφισμα, ενώ και όταν ακόμα καταψήφισε το εκτρωματικό τρίτο
μνημόνιο που υπόγραψε ο Αλ. Τσίπρας καθ’ υπαγόρευση της ΕΕ, ο
επικεφαλής της τότε «Αριστερής Πλατφόρμας», σημερινής Λ.Ε, συνέχισε να
δηλώνει πως «στηρίζει την κυβέρνηση»!
Ο
σημερινός διαχωρισμός της Αριστερής Πλατφόρμας από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο
μετασχηματισμός της σε Λ.Ε. δεν μπορεί να την απαλλάξει από τη
συνευθύνη της για την πολιτική που εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και του
έριξε πάνω του ένα ακόμα μνημόνιο. Δεν μπορεί να την απαλλάξει ακόμα
περισσότερο για το λόγο ότι αυτός ο διαχωρισμός δεν εκφράζει μια
απόρριψη της πολιτικής που προηγήθηκε και είναι η γενεσιουργός αιτία της
κυβερνητικής συνθηκολόγησης και της υποταγής στους μνημονιακούς
εκβιασμούς και απαιτήσεις της ΕΕ.
Η
πολιτική της Λ.Ε δεν ξεφεύγει από το περιεχόμενο που έδωσε στον
αντιμνημονιακό αγώνα ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια και που τον
κατέστησαν, τελικά, κούφιο. Συντηρεί ρεφορμιστικές αυταπάτες και
παγιδεύει αριστερό κόσμο σ’ έναν αδιέξοδο δρόμο.
Η
κυβερνητική συνθηκολόγηση με τη μνημονιακή πολιτική δεν προέκυψε σαν
προϊόν αυθαιρεσίας αλλά σαν καρπός που έπεσε από τον κορμό της
διαχρονικής ρεφορμιστικής και φιλοευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Και
σ’ αυτή την πολιτική, παρά τον οργανωτικό διαχωρισμό της από τον
ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει δεμένη η Λ.Ε και, μάλιστα, με τον πρόεδρό της να
καυχιέται πως «θα συνεχίσουμε τις καλύτερες παραδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ»…..
